หลังจากอยู่ ชร.ได้ปีเศษอาจารย์ รพ.ราชวิถี ท่านหนึ่งที่รักผมมาก ท่านลาออกไปอยู่ รพ.เอกชน มีชื่อแห่งหนึ่งที่ กทม. โทรศัพท์มาชวนให้ไปทำงานด้วยบอกว่าทาง รพ. เสนอเงินเดือนขั้นต้น 200,000 บาท เทียบกับเงินเดือนและค่าเวรที่ผมได้รับทั้งหมดขณะนั้นเพียง 10,000 บาท มากกว่ากันถึง 20 เท่า อาจารย์บอกว่าผมต้องตรวจคนไข้วันละประมาณ 10 คน ทำผ่าตัดใหญ่เดือนละ 3-5 ราย อยู่เวรประมาณเดือนละ 8-10 วัน นอกเหนือจากนั้นจะได้รับเงินเพิ่มซึ่งน่าจะได้รับจริงรวาๆ 5-6 แสนบาทต่อเดือน (ผมฟังแล้วตกใจมาก สมัยนั้นสลากกินแบ่งรัฐบาลรางวัลที่หนึ่งได้เงิน 5 แสนบาท เท่ากับว่าผมถูกรางวัลที่ 1 ทุกเดือน) ทาง รพ. มีประชุมวิชาการ 7 ครั้งต่อสัปดาห์ (ผมเป็นคนชอบงานวิชาการ) และจะส่งผมไปอบรมที่ประเทศสหรัฐ 1 ปี โดยไม่มีข้อผูกมัด
ผมยังจำได้ตอนที่ อาจารย์โทรหาประโยคแรกท่านถามผมว่าทำคลอดที่ ชร.ได้น้ำปลากี่โหล ขณะนั้นผมได้รับเงินเดือนซี 5 ราว 7,500 บาท รวมค่าอยู่เวรทั้งเดือนราว 2,500 บาท แต่ต้องตรวจคนไข้ราว 80-100 คนต่อวัน ผ่าตัดมดลูกเดือนละ 12-15 ราย วันไหนอยู่ห้องผ่าตัดจะทำผ่าตัดเช้าจรดเย็น และยังอยู่เวร 8-10 วันต่อเดือน
ผมได้ปฏิเสธอาจารย์เนื่องจากคิดดูแล้วว่าอยู่รพ.เชียงรายฯ จะทำประโยชน์กับปชช.ได้มากกว่าหลายเท่าและมีคุณค่ากว่าคุ้มกับที่ได้เรียนมานาน เกือบ 10 ปี ถึงแม้ว่าจะมีรายได้น้อยแต่เราก็ไม่เดือดร้อนอะไร มีชีวิตความเป็นอยู่อย่างสบายเมื่อเทียบกับคนทั่วไป
ครั้งหนึ่งคุณพ่อผมซึ่งอยู่ลำปางไปประชุมสโมสรไลอ้อนภาคเหนือที่ชร. ก่อนเดินทางกลับท่านไปเยี่ยมผมที่คลินิก (เนื่องจากเป็นวันเสาร์) ท่านกอดผมแน่นและบอกกับผมว่า
“พ่อรู้สึกภูมิใจในตัวลูกมาก เพื่อนๆสมาชิกสโมสรไลอ้อนชร. ต่างก็กล่าวชื่นชมว่าลูกคุณกำพลเป็นหมอที่ดี เป็นที่รักและศรัทธาของคน ชร. พ่อรู้สึกมีความสุขและขอให้รักษาความดีนี้ไว้ตลอดไป
ผมจำได้ว่าตัวเองน้ำตาคลอเบ้าด้วยความปลื้มใจที่ทำให้คุณพ่อมีความสุข
เมื่อมีโอกาสผมจะพูดกับแพทย์รุ่นน้องและบรรดาคุณพ่อคุณแม่ที่ส่งให้ลูกเรียนแพทย์ว่า “ขอให้มีความสุข และภูมิใจที่ลูกเป็นหมอที่ดีเป็นที่รักของคนไข้ มากกว่าการเป็นหมอที่ร่ำรวย”
เมื่อทำงานรพ.เชียงรายได้ราว 3 ปี คุณหมอปีเตอร์และทีมงานจากCDC สหรัฐอเมริกามาทำงานวิจัยร่วมกับหมอพัชรีเกี่ยวกับโรคเอดส์ที่เชียงราย
ได้มาเยี่ยมที่ห้องคลอด รพชร.เนื่องจากภรรยาซึ่งเป็นนักกายภาพบำบัดชาวอเมริกันกำลังตั้งครรภ์ จะให้ผมทำคลอดให้ที่ ชร. ได้มอบเครื่องคอมพิวเตอร์ให้ห้องคลอด1เครื่องพร้อมกับให้จนท.มาสอนการเก็บข้อมูลโดยเริ่มจากสมุดบันทึกการคลอด (log book สมุดเล่มโตที่ใช้บันทึกการคลอดสมัยนั้น) จึงทำให้ผมได้ทราบผลงานที่เราทำมาตลอดหลายปีพบปัญหาแม่และเด็กมากมาย จึงวางแผนดำเนินการแก้ไขโดยได้ชักชวนแพทย์ พยาบาลจากกลุ่มงานสูติกรรมและกุมารเวชกรรม มาทำงานร่วมกัน สามารถแก้ปัญหาได้ระดับหนึ่ง ได้พบว่าปัญหาครึ่งหนึ่งเกิดนอก รพ.เชียงรายฯ ผู้ป่วยจาก รพช.รอบนอก พวกเราจึงขยายงานออกไปทั่วทั้งจังหวัดโดยมีฝ่ายส่งเสริมสุขภาพของสาธารณสุข เชียงรายเป็นผู้ประสานงาน
จนในปี พ.ศ. 2543 อ.นพ.วัลลภ ไทยเหนือ อธิบดีกรมอนามัย มีคำสั่งให้ตั้งคณะกรรมการMCH ทุกจังหวัด ผมได้รับการแต่งตั้งเป็นรองประธานกก.MCHเชียงราย โดยมี อ.พญ.เรณู ศรีสมิตเป็นประธาน มีการจัดประชุมวิชาการร่วมกันทั้งเชียงราย เพื่อให้ทุกคนเห็นความสำคัญของการเก็บข้อมูลที่ถูกต้องและมีองค์ความรู้ไปในทิศทางเดียวกัน ผมได้จัดให้มีการประชุม perinatal conference ทั้งจังหวัดแบบพี่สอนน้อง และออกเดินสายนิเทศน์งานรพช. กับสถานีอนามัย (รพสต.ในปัจจุบัน) ทำให้เราสามารถแก้ไขปัญหาแม่และเด็กของเชียงรายได้ในระดับหนึ่ง อ.พญ.เรณูจึงมอบหมายให้ผมเป็นประธานแทน
ครั้งหนึ่งขณะจัดประชุมวิชาการทั้งจ.ประจำปี (ได้งบสนับสนุนจากสสจ.) ที่โรงแรมเวียงอินทร์ มีประกวดการนำเสนอนวัตกรรมใหม่ๆ เพื่อการแก้ไขปัญหาแม่และเด็กของ MCH (Mother and Child Health) แต่ละอำเภอ โดยมีผมซึ่งเป็นประธานกรรมการเป็นผู้วิพากษ์จำได้ว่าวันนั้นมีการนำเสนอกันอย่างสนุกสนานมาก บาง รพช.นำเอากลองยาวมาร่วมเชียร์ขณะนำเสนอด้วย ขณะนั้นผมอายุ 40 ปี กำลังคิดอยู่ตลอดเวลาว่าคนเราเกิดมาทำไม เพราะขณะนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองมีพร้อมทุกอย่างเพียงพอแล้ว ทั้งบ้านรถและสิ่งอำนวยความสะดวก
เวลานั้นมีน้องพยาบาลกับแพทย์รพ.ขุนตาล ซึ่งเป็นรพ.ชุมชนน้องใหม่ (อำเภอขุนตาลเพิ่งยกระดับจากกิ่งอำเภอ) ขึ้นมาบนเวทีเล่าให้ทุกคนฟังถึงปัญหาที่พบว่ามีชาวเขาเผ่าม้งอยู่ในที่สูงพื้นที่ห่างไกล มีปัญหาเรื่องการฝากครรภ์ (ผมเคยนำทีมไปเยี่ยมและแนะนำให้ใช้วิธี “คลินิกฝากครรภ์เคลื่อนที่”) ปรากฏว่า รพ.ขุนตาลได้จัดทีม จนท.ออกฝากครรภ์เคลื่อนที่ น้องพยาบาลเล่าว่าออกไปครั้งแรกเหมือนฟ้าแกล้ง รถเสียระหว่างทาง ทุกคนต้องช่วยกันขนเครื่องมือขึ้นไป กว่าจะตรวจเสร็จก็เย็นแล้ว ผู้ใหญ่บ้านไม่ให้กลับ เตรียมที่นอนให้ค้างคืนบนดอย จึงพากันเดินสำรวจพบว่าชาวม้งเลี้ยงไก่มากมีไข่มาก ปลูกผักมาก แต่แม่บ้านม้งทำเป็นแต่ไข่ต้ม ทำไข่ดาวหรือไข่เจียวไม่เป็น ผักก็เยอะทำเป็นแต่ต้ม พยาบาลและแพทย์ช่วยกันทำกับข้าว ทำไข่เจียว ไข่ดาว และผัดผัก ตบท้ายด้วยไข่หวาน เป็นของหวาน ปรากฏว่าอาหารเย็นมื้อนั้นทั้ง จนท.และชาวม้งทานกันอย่างมีความสุข ผมยังจำสีหน้าและน้ำเสียงของน้องหมอ (ขณะนี้เป็นหมอผ่าตัดสมองฝีมือดี) ที่ขึ้นมาเล่าให้พวกเราฟังได้ หมอเล่าอย่างมีความสุขมาก นับแต่นั้นเป็นต้นมาไข่หวานกลายเป็นของหวานประจำหมู่บ้านม้ง
ขณะที่ผมกำลังหมกมุ่นอยู่กับความคิดที่ว่าคนเราเกิดมาทำไม พอมาได้ยินว่าแพทย์ พยาบาล ออกหน่วยตรวจคนไข้แล้วยังไปทำกับข้าวให้ชาวม้งกินอีก ผมได้คิดในใจทันทีว่าคนเรานั้นเกิดมาเพื่อทำความดี ผมได้วิพากษ์ขอบคุณ รพ.ขุนตาล ที่นำเสนอสิ่งดีๆทำให้ผมได้พบสัจจธรรม ผมพูดไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือร้องไห้ด้วยความปิติทำให้ทุกคนในห้องประชุมวันนั้นกว่า 200 ชีวิต ร้องไห้สะอึกสะอื้นกันด้วยความสุข
ต่อมาด้วยความเข้าใจในงานที่ทำท่านผู้ตรวจฯสมัยนั้น อ.นพ.ทนงสรรค์ สุธาธรรม ได้ให้ผมเป็นประธานกรรมการ MCH ของเขตุ (คลอบคลุมพื้นที่ 8 จังหวัดตั้งแต่ แม่ฮ่องสอน เชียงใหม่ ลำพูน ลำปาง เชียงราย พะเยา แพร่ และน่าน) พวกเราทำงานมีความสุขมากแม้ว่าตัวชี้วัดเราจะยังไม่บรรลุเป้าแต่เป็นตัวเลขจริงและมีการพัฒนาดีขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งอาจารย์ยอมรับและเข้าใจในเหตุผลพร้อมสนับสนุนหาทุนให้พวกเราจัดการประชุมระดับเขตุเป็นประจำทุกๆปีแม้จะแบ่งพื้นที่เป็น 2 เขต (เขต 15, 16) ท่านผู้ตรวจทั้งสองเขตุก็ยังคงสนับสนุนให้ผมเป็นประธานทำงานแม่และเด็กเป็นเขตเดียวกันเหมือนเดิม ผมได้เรียนรู้อะไรมากมายจากการเป็นประธานทำงานร่วมกันกับพี่ๆน้องๆ ทั้งเขต เป็นพื้นฐานสำคัญในการเป็นผู้บริหาร ผมได้บอกกับทีมงานทุกคนว่า ขอเพียงเรามีความมุ่งมั่นและศรัทธาในสิ่งที่ทำเราจะต้องประสบความสำเร็จสักวันหนึ่ง ผมบอกว่า “เราต้องเข้มแข็งในงานวิชาการ แต่ขณะเดียวกันก็ต้องอ่อนโยนในการเข้าหาผู้อื่นเพื่อให้งานนั้นสำเร็จ”
