เมื่อวัที่ 13 ตุลาคม 2567 เวลา 16.49 น. อาจารย์ นพ.บุญยงค์ วงค์รักมิตร อดีต ผอ.รพ.น่านก็ได้จากพวกเราไปอย่างไม่มีวันกลับ หลังจากนอนป่วยรักษาตัวเนื่องจากภาวะเลือดออกในสมองมานานกว่า 5 ปี ผมคิดมาตลอดว่าสักวันหนึ่งอาจารย์คงต้องจากไป แต่ก็ยังรู้สึกใจหาย ผมสนิทสนมกับ อาจารย์มากตั้งแต่ไปดำรงตำแหน่ง ผอ.รพ.น่าน อาจารย์เปรียบเสมือนเป็นพ่อ เป็นครู เป็นพี่ชาย ที่แสนดีสำหรับผมมาตลอด อาจารย์จะให้คำแนะนำ พร้อมมีคำสอนทุกครั้งที่ได้พบกัน ผมจำได้ว่าในวันเกิด 21 มีนาคม 2567 ครบ 60 ปี ผมไปกราบขอพรจากอาจารย์ ท่านอวยพรให้มากมายพร้อมกับเป่าขม่อมให้และกระซิบข้างหูผมว่า “ผอ.ยังมีเวลาทำประโยชน์ให้บ้านเมืองอีก20 ปีนะ” ผมตอบอาจารย์ไปว่า “หลังเกษียณผมจะไม่ทำงานหาเงินแล้ว แต่จะสร้างคนดีแทนคุณแผ่นดิน จะนำเอาคำสอนของอาจารย์ไปเผยแพร่ให้ทุกคนได้รับรู้ และนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์กับคนไข้ประชาชนและประเทศชาติ” จำได้ว่าอาจารย์สวมกอดผมด้วยความดีใจ
ทุกครั้งที่มีโอกาสได้ไปน่านผมจะต้องแวะไปกราบอาจารย์ที่บ้านสวน พูดคุยกัน ในเรื่องต่างๆนาๆเป็นชั่วโมงถึงชั่วโมงครึ่ง ระยะหลังก่อนที่อาจารย์จะป่วยผมจะโทรศัพท์หาอาจารย์ ประมาณเดือนละ 2 ครั้ง เพื่อถามสารทุกข์สุขดิบและพูดคุยกันนานอย่างน้อย 15 นาทีแม้ว่าจะทำใจไว้แล้วแต่ก็ยังอดใจหายไม่ได้ ต่อไปคงไม่ได้ไปกราบอาจารย์ที่รพ.น่านอีกแล้วอาจารย์เป็นคนที่มีความจงรักภักดีต่อในหลวง ร.9 มากที่สุดคนหนึ่งในแผ่นดินนี้
อาจารย์สอนให้ผมรักและศรัทธาต่อพระองค์ อาจารย์เคยเล่าถึงพระราชกรณียกิจของพระองค์หลายเรื่องที่ผมไม่เคยทราบมาก่อน ที่บ้านสวนของอาจารย์บนผนังบ้านมีพระบรมฉายาลักษณ์ของพระองค์อยู่เต็มไปหมด อาจารย์มีความภูมิใจมากที่ครั้งหนึ่งพระองค์รับสั่งว่า “นี่แหละ หมอของฉัน”
น่าอัศจรรย์ที่สุดที่อาจารย์จากพวกเราไปในวันที่ 13 ตุลาคม ตรงกับวันสวรรคตของในหลวง ร.9 ผมขอกราบลาอาจารย์ด้วยความเคารพรักอย่างที่สุด ผมจะนำเอาคำสอนที่มีคุณค่าของอาจารย์ไปเผยแพร่ในทุกแห่งทั่วประเทศตลอดไป
“ขอบคุณที่สอน ให้ผมเป็นคนดี”
