บ้านเราไม่ว่าวันนี้หรือวันหน้าเห็นท่าจะตัดกันไม่ขาดกับแรงงานชาติพม่า…หลายจังหวัดที่เป็นเขตอุตสาหกรรม ต่างเหมือนมีพันธกรณีต่อกัน พึ่งพาอาศัยกันและกันแบบขาดใครก็ไปไม่รอด
ต้องกล้าพูดอย่างนี้เพราะธุรกิจขนาดใหญ่ในหลายจังหวัดเหล่านั้น ไม่สามารถระดมแรงงานคนไทยเข้ามาผลักดันหรือทำงาน ไม่ว่าในภาคอุตสาหกรรมอาหารทะเล การแปรรูป การเกษตร ไปจนถึงภาคงานบริการ เช่นงานโรงแรมแทบทุกแห่ง
คุยกันวันนี้ขอเป็นแบบมุมมองอย่างชาวบ้านๆ ไม่เชิงวิชาการ ใดๆทั้งสิ้นสักวัน
เชียงรายเรายังมีการใช้แรงงานต่างด้าวอยู่บ้างในปริมาณไม่มากเหมือนจังหวัดอื่น เช่น สมุทรสาคร สมุทปราการ ที่เขามีอุตสาหกรรมประมงขนาดใหญ่ หรือบางจังหวัดที่มีภาคการเกษตร และบางจังหวัดที่มีอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว โรงแรม ร้านอาหาร อย่างภูเก็ต พังงา กระบี่
จนทุกวันนี้มีการคุยกันว่าไปภูเก็ตกินหมี่ฮกเกี้ยนผัดโดยฝีมือคนพม่า แทนที่จะเป็นฝีมือคนภูเก็ต เพราะคนรุ่นบุกเบิกที่สร้างชื่อเสียงด้านอาหารมาจนขึ้นชื่อขจรขจาย ต่างก็แก่เฒ่าและไม่มีลูกหลานสืบทอด ก็ได้พม่านี่แหละฝึกมันขึ้นมาเป็นกุ๊ก เป็นเชฟ อร่อยบ้างไม่อร่อยบ้าง ประกอบกับนักท่องเที่ยวที่ไม่เคยสัมผัสรสชาดอาหารดั้งเดิม…ก็ยังไปกันได้ !!
เพราะมันก็คือแกงไตปลา มันก็คือขนมจีนน้ำยาปักษ์ใต้ที่ไม่เหมือนภาคอื่นอยู่ดี !!
หรือร้านอาหารใหญ่ๆโตๆในเชียงรายเราก็เถอะ ลาบทีละกาละมังใหญ่โต อย่าไปนึกว่าต้องเป็นฝีมือจากแม่ครัวคนเชียงรายเสมอไป เพียงแต่เมื่อรสชาดที่ออกมามันไม่ผิดเพี้ยนมากนัก…ก็ผ่าน !!
เพราะอะไร ? คนไทยเราไม่มีแล้วหรือ ?ที่จะเข้ามาทำงานมาแสดงฝีมือตรงนี้ มี แต่มันต้องงมในมหาสมุทร เป็นที่รู้กันว่าคนไทยเราไม่ค่อยทำงานพวกนี้ หรือทำก็ขาดความมุ่งมั่น จริงจัง ขณะเดียวกันก็มีข้อเรียกร้องโน่นนี่มากมาย เช่นร้านอาหารที่รู้จัก 2-3 แห่งบอกกล่าวเรื่องนี้ตรงกัน มีการเปลี่ยนกุ๊กเปลี่ยนพนักงานเสิร์ฟกันบ่อยมาก จนแทบอยากขายกิจการทิ้ง
จนมาหายใจหายคอได้ที่แรงงานพม่านี่แหละ…ฝึกกันขึ้นมา คนเราพัฒนากันได้ไม่ว่าชนชาติใด !!
ในด้านงานก่อสร้าง ต้องยอมรับละว่าจ้างร้อยได้ร้อย ไซต์งานหลายแห่งในเชียงรายไม่ว่างานสร้างบ้านพักอาศัยที่มูลค่าระดับร้อยล้าน หรืองานบ้านจัดสรร งานสร้างโรงงาน ฯลฯ จำเป็นต้องพึ่งนำเข้าแรงงานข้ามชาติกันทั้งสิ้น ไม่ว่าพม่า ลาว กัมพูชา แรงงานเหล่านี้ช่วยให้งานเป็นไปตามเป้าหมาย หนึ่งเดือนงานเสาเข็มก็เสร็จตามเป้า งานเทพื้นขนาดใหญ่ งานโครงสร้าง สามารถรับปากตามสัญญาได้อย่างสบายใจ
เพราะเขาเหล่านั้นไม่มีกิจกรรม งานบุญ งานศพ งานแต่ง ในหมู่บ้านกันบ่อย
ไม่มีงานปอยตามฤดูกาล งานเมาเหล้าประจำวัน ให้ต้องหยุดงานตามอำเภอใจ ส่งผลให้งานใหญ่เขาเสียรูป แต่ก่อนแต่ไรไซต์งานแต่ละแห่งจะมีรถขนคนงานจากหมู่บ้าน เช้ากลับเย็นเป็นกลุ่มๆ วันนี้มีรถขนกันมา 5 คันจำนวนคนครบทั้ง 5 กลุ่ม…วันไหนจ่ายเงินเดือนเสร็จรุ่งขึ้นอาจเหลือมาทำงานแค่ 2-3 กลุ่มเท่านั้น เพราะแรงงานบ้านเราชอบฉลองกันอย่างไม่รู้วันรู้เวลา
ต่างจากแรงงานที่นำเข้ามาอย่างถูกกฏหมายเหล่านั้น ที่ได้รับการจัดการอย่างมีระบบ มีที่พักจัดให้ใกล้ไซต์งาน สนับสนุนอาหารกันตามสมควร มีหัวหน้าพูดจาภาษาไทยได้ดี จะทำ OT ก็ไม่มีปัญหา…เหล่านี้ต่างหากที่เรียกว่าเป็นข้อดี หากสามารถจัดสรรในเรื่องเหล่านี้ได้ ย่อมหมายถึงงานนั้นๆบรรลุตามเป้าหมายได้ไม่ยากเลย
“แรงงานต่างด้าว” จึงกลายเป็นฟันเฟืองสำคัญของระบบเศรษฐกิจไทยไปแล้ว ตัวเลขในปี 2567 ประเทศไทยมีแรงงานต่างด้าว 3,415,774 คนเพิ่มจากปี 2566 ซึ่งมีจำนวน 3,310,090 คน และมันก็เพิ่มขึ้นทุกปี แรงงานดังกล่าวแยกเป็นที่อยู่ในกทม.800,027 คน, อยู่ในปริมณฑล 984,452 คน, ภาคกลาง 799,963 คน, ภาคใต้ 456,073 คน, ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ 71,655 คน, และภาคเหนือ308,604 คน
ประเทศไทยตามที่มีรายงานจากสถาบันวิจัยเศรษฐกิจแทบทุกสำนักระบุตรงกันว่า เราต้องพึ่งแรงงานต่างด้าวมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง เพราะเป็นงานที่คนไทยไม่ค่อยทำ เช่น แรงงานหนัก กรรมกร งานสกปรก งานเสี่ยง ตลอดจนกลุ่มงานธุรกิจขนาดเล็ก เช่นแม่บ้าน พนักงานเสิร์ฟ ขายของ ซึ่งแรงงานเหล่านี้หากขยัน อดทน ไม่เกี่ยงงาน รายได้โดยรวมก็ไม่ได้น้อยหน้าคนไทยที่เพิ่งจบปริญญาตรีโดยทั่วไป
หากมีคนเถียง !! ว่าแรงงานต่างด้าวมีแค่ 3 ล้านกว่าคนเท่านั้นหรือ ? เพราะที่เห็นมันเพ่นพ่านกันทุกจังหวัด น่าจะมากกว่านี้หลายเท่า ขนาดตู้ ATM กดเงินยังต้องมีภาษาพม่าบนจอ…ก็สมควรให้เขาเถียงล่ะครับ !!
