13 เมษายน 64 “วันสงกรานต์” หรือ “วันปี๋ใหม่เมือง”
ทุกครั้งในบรรยากาศที่มีความหมายเช่นวันปี๋ใหม่เมือง ผมมักคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านไปหรือข้อคิดข้อเขียนดีๆที่มีความหมายเพื่อสร้างแรงบันดาลใจและสร้างศรัทธาในการทำงานเพื่อสร้างคนดีให้สังคมต่อไป
ข้อเขียนที่ออกมาจากใจของ”น้องแก้ว”พยาบาลตัวเล็กๆประจำห้องตรวจเด็ก รพ.น่าน ที่เขียนถึงหมอณุ ผอ.รพ.น่าน
อ่านครั้งใดก็รู้สึกปลื้มใจ และภูมิใจที่ได้อยู่ในหัวใจและความทรงจำของเพื่อนร่วมงาน จึงอยากแชร์ให้ทุกคนโดยเฉพาะผู้บริหารได้รับรู้และร่วมกันสร้างความรู้สึกดีๆแบบนี้ได้เช่นกัน
ขอเพียงทำหน้าที่ด้วยความจริงใจเพื่อส่วนรวมเพื่อคนอื่น ไม่ใช่เพื่อตนเอง
“รางวัลอะไรก็ดูด้อยค่าเมื่อเทียบกับรางวัลแห่งความจริงใจที่ได้รับจากเพื่อนร่วมงานหรือคนรอบข้าง”
“ขอบคุณที่เป็นคนดี”
ท่านคือคนหนึ่งในชีวิตที่เจอแล้วรักเลย…ขอบคุณโอกาสที่ทำให้ได้มาพบท่าน ได้เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของท่าน และได้รักท่าน…ท่านจะเป็นคนดีในหัวใจของน้องแก้ว…ตลอดไปไม่มีวันลืมค่ะ
ดิฉันเคยเขียนข้อความนี้ลงใน facebook ด้วยความรู้สึกอยากขอบคุณอะไรสักอย่างที่ทำให้ฉันได้มาพบท่าน ก็เลยทำให้นึกถึงคำๆนี้คะ “วาสนา” เพราะท่านเป็นคนพูดกับดิฉันเองก่อนที่เราจะจากกันเมื่อ 3 ปีที่แล้วปลายปี 2554 วันที่ 22 -23 ธ.ค. ดิฉันได้มีโอกาสนำผลงานไปเสนอทีประชุม HACC จ.เชียงราย วันแรก อ.อนุวัติ ศุภชูติกุล ท่านบรรยาย แล้วท่านก็โยนคำถามหนึ่งเกี่ยวกับความเสี่ยงทางสูติกรรมมาให้ใครก็ได้ช่วยตอบ สักพักก็มีอาจารย์ท่านหนึ่งเดินมาเพื่อจะตอบ ดิฉันเห็นท่าทางการเดินมาตอบคำถามของท่านในใจก็นึกว่า “โอ๊ะ..นักเลงจังเลย” (ขอ มอบเพลง ใจนักเลง ของพงษ์พัฒน์ ให้เลยดีไม๊เนี๊ย..) แต่พอคำตอบหลุดออกมาจากปากท่านเท่านั้น โอ้…น่าทึ่งมาก ใครฟังก็เข้าใจ คำตอบชัดเจนแจ่มแจ้ง สุดยอดเลย อาจารย์ชื่ออะไรนะ อยากรู้จักจังเลย…ทำไงดี
ตอนบ่ายขณะที่ดิฉันนั่งฟังผลงานวิชาการของท่านอื่นอยู่ อยู่ๆก็มีคนๆหนึ่งเข้ามานั่งข้างๆด้วยความที่คิดว่าเป็นเพื่อนจาก รพ.น่านก็ไม่ได้หันไปมองมัวแต่สนใจ สไลด์ผลงานอยู่ แล้วทันไดนั้นคนข้างๆก็ถามขึ้นว่า “ม่วนก่อ” โอ้พระเจ้า !! เจ้าชายในฝันของฉันเมื่อไม่กี่ ชั่วโมงที่แล้วนี่เอง ฉันก็เลยบอกอาจารย์ไปว่า “ม่วนเจ้า งานนำเสนอหลากหลาย และมีประโยชน์ทั้งนั้นเจ้า” หลังจากนั้นก็มัวแต่เขินอาย เลยไม่รู้ว่าเจ้าชายแว๊บหายไปตั้งแต่เมื่อไร (ความจริง..ไม่ได้เขินอายหรอก แต่สนใจผลงานนำเสนอที่อยู่ตรงหน้าต่างหากละ..จริ๊ง) ขณะนั่งรถที่เดินทางกลับน่าน ก็ได้ทราบจากพี่ๆว่า ท่านเป็นคนเก่ง และทาง รพ.เราก็กำลังจะจีบท่านมาเป็น ผอ.คนใหม่ของเราอยู่
ผ่านไป 2 เดือน ทาง สรพ. ส่งจดหมายมาหาดิฉันให้ไปเป็นวิทยากรห้อง SHA ในงาน HA National Forum ครั้งที่ 13 ที่อิมแพ็คอารีน่าเมืองทองธานี ในหัวข้อเรื่อง “คนไข้ครูผู้ยิ่งใหญ่” ดิฉันดีใจมากคะที่ได้มีโอกาสเช่นนี้ แต่ที่ดีใจมากกลับเป็นมากที่สุดเมื่อเห็นรายชื่อวิทยากรร่วมเป็น นพ.พิษณุ ขันติพงษ์ จาก รพ. เชียงรายประชานุเคราะห์… บอกเลยว่าดีใจแบบสุดๆ… เราจะได้รู้จัก อาจารย์แล้ว
วันที่ 16 มี.ค. 2555 เวลา 08.30 น. ทุกคนพร้อมกันที่เวทีห้อง SHA หลังจากสวัสดีแม่ต้อย (อ.ดวงสมร บุญผดุง) แล้วแม่ต้อยก็พาไปหา อ.พิษณุ ไปสวัสดีท่าน ท่านยิ้มให้ใจดีมาก แล้วท่านก็บอกว่า “เต็มที่นะ” ดิฉันรู้ว่านี่คือ กำลังใจจากท่าน ที่ท่านส่งผ่านมาให้ดิฉัน “คะ..อาจารย์” คำตอบสั้นๆแต่จะทำให้ดีที่สุด หลังจากพิธีกรแนะนำตัวแล้ว ดิฉันเป็นคนแรกที่ต้องพูดก่อน…ทุกอย่างเริ่มต้น
“สวัสดีคะ…ผู้เข้าร่วมประชุมทุกท่าน ดิฉัน เดือนดี มหายศนันท์ พยาบาลวิชาชีพ จาก โรงพยาบาลน่าน วันนี้ดิฉันได้รับภารกิจมา 2 อย่างคะ อย่างแรก แม่ต้อยให้มาคุยเรื่อง คนไข้ คือครูผู้ยิ่งใหญ่ เรื่องที่สองได้รับภารกิจจากพี่น้องชาว รพ.น่าน ให้มาจีบ อ.พิษณุ ให้ไปเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลน่าน ดิฉันก็ไม่รู้ว่าจะจีบอย่างไร ขอใช้วิธีนี้ก็แล้วกันนะคะ…” (มีไม่กี่คนที่รู้ว่าดิฉันใช้วิธีอะไร… แต่ก็ได้ผลจริงๆ) อยากรู้ใช่ไม๊ล้า…ไม่บอก แล้วอาจารย์ก็บอกว่าให้ดิฉันพูดดังๆ ถึงปลัดกระทรวงสาธารณสุข โน่น… เราคงไม่มีปัญญาแน่ๆก็เลยแอบฝากแม่ต้อยช่วยหนูด้วยก็แล้วกัน…นะคะ ขณะที่นั่งฟังอาจารย์บรรยาย ดิฉันรับรู้ได้เลยว่า ท่านทำงานด้วยหัวใจ เป็นผู้ใหญ่ใจดี ท่านเป็นคนทำอะไรแล้วทำจริง ไม่ใช่นั่งสั่งแต่ทำด้วยนะ ประเภท cut and clear ณ เวลานั้นรับรู้ได้แค่นั้น พอลงจากเวทีโล่งใจมากๆ อาจารย์น่ารักมาก เรียกไปถ่ายรูปด้วยกัน เราก็แอบปลื้มมาก อาจารย์จะรู้ก่อเน้อ…
วิทยากร HA National Forum ทุกท่านเวลาพักเที่ยงหรือพักอาหารว่างต้องมารับประทานอาหารที่ห้องวิทยากรต่างหาก รู้สึกตัวรีบทุกครั้งที่เข้ามาห้องนี้เพราะมีแต่อาจารย์ระดับเทพ ระดับเซียนทั้งนั้น อาหารก็อร่อย แต่ทำไมมันไม่อร่อยก็ไม่รู้บอกไม่ถูก… แต่วันนี้มันอร่อยมาก เพราะขณะที่นั่งกินมุ้ยๆอยู่คนเดียว อาจารย์พิษณุก็เข้ามานั่งด้วย ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ อาจารย์เรียกดิฉันว่า “น้องแก้ว” มันทำให้ดิฉันรู้สึกว่าท่านไม่ได้ห่าง หรือไม่คุ้นเคยกับดิฉันเลย อาจารย์เป็นคนกันเองมาก สัมผัสได้ถึงความจริงใจ และความอบอุ่นในคราวเดียวกัน ทำไมอาจารย์ดีกับเราขนาดนี้นี่… และก่อนที่เราจะจากกันในวันนั้นท่านก็ได้พูดทิ้งทายไว้ว่า “เอาล่ะน้องแก้ว…ถ้ามีวาสนา เราคงได้พบกันอีก” ดิฉันก็ตอบท่านไปด้วยความมั่นใจว่า “ต้องมีคะอาจารย์ วาสนาต้องมีแน่นอน”
และมันก็มีจริงๆด้วย 29 พ.ย. ปี 2555 วันนี้ทุกคนในโรงพยาบาลน่าน จะได้พบกับท่านผู้อำนวยการโรงพยาบาลคนใหม่ หลายคนตื่นเต้นและดีใจ หนึ่งในนั้นก็คงไม่พ้นดิฉันอีกคนหนึ่งละ… ได้ข่าวว่าอาจารย์จะมาตอนเที่ยง งานที่ตึกเด็กก็เย๊อะเหลือเกินวันนี้ เราคงไม่มีโอกาสได้ไปต้อนรับท่านแน่ๆ แต่ไม่เป็นไรน่าท่านก็มาแล้วนี่… เดี๋ยวก็คงมีโอกาสได้พบท่าน (ปลอบใจตัวเอง) ตอนเที่ยงพอทานข้าวเสร็จก็ปาเข้าไป 12.45 น. ขอลงไปดูซะหน่อยเถ๊อะว่าท่านมาหรือยัง พอเดินลงไปหน้าตึกพบว่าเพื่อนร่วมงานก็ยังยืนรอรับท่านกันอยู่ แต่ละคนมีดอกไม้คนละดอก เราก็ไปยืนร่วมกับเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ใกล้บ่ายโมงเข้าไปเต็มทีแล้ว ไม่รอแล้วล่ะ…คงไม่ได้พบท่านแน่ๆแล้ว กำลังจะหันหลังกลับ รถที่มาส่งท่านก็เข้ามาพอดี ดอกไม้ก็ไม่มีจึงแอบไปยืนข้างหลัง บังเอิญคุณหมอ รัชนี เจริญสวัสดิ์ มีดอกไม้ 2 ดอกจึงแบ่งให้ดิฉัน 1 ดอก รู้สึกขอบคุณ คุณหมอติ่งมากเลยคะ ขณะที่ท่านเดินมาถึงตรงหน้าดิฉัน “อาจารย์ จ๋ำหนูได้ก่อเจ้า” (จะถามทำไม..เนี๊ยยยย) “จ๋ำได้กะ กะตั๋วนั้นนะกะไปขอเปิ้นมา” แค่นั้นแหละคะมันทำให้ดิฉันยืนนิ่งต่อไปไม่ได้แล้ว ขอกอดให้สมกับที่ (แอบ)รักท่านมาตั้งนานแล้ว… แต่ตอนนี้ดิฉันไม่ต้องแอบรักท่านอีกแล้วคะ… เพราะท่านคือผู้บังคับบัญชาที่ดิฉันสามารถบอกรักท่านได้ และก็กอดท่านได้อย่างเปิดเผยทุกที่ทุกเวลา…555555
หลายท่านคงจำได้ตอนที่ท่านเข้ามาทำงานใน รพ.น่านใหม่ๆ มีเรื่องราวมากมาย ล้วนแต่ดังๆ ออกทีวีบ่อยๆ แต่ท่านก็พา รพ.น่านผ่านพ้นสิ่งเหล่านั้นมาได้อย่างสวยงาม สมกับที่ท่านอาจารย์หมอบุญยงค์ วงศ์รักมิตร กล่าวไว้ขณะที่โรงพยาบาลรับการตรวจเยี่ยมจาก สรพ.ว่า “คุณหมอพิษณุ คือคนที่ฟ้าส่งมาให้เรา” ท่านคือผู้นำแห่งการเปลี่ยนแปลง จะเห็นได้จากที่ท่านมาพร้อมกับวิสัยทัศน์ใหม่ “โรงพยาบาลน่าน บริการด้วยหัวใจ มีคุณภาพ ทันสมัย ที่ทุกคนไว้วางใจ” ท่านเน้นมากเรื่องของการทำงานด้วยหัวใจ เพราะท่านเชื่อว่าถ้าเริ่มต้นด้วยหัวใจอะไรก็ไม่ยาก ที่ผ่านมาการพบปะพี่น้องชาว รพ.น่าน 100% ทั้ง 2 ปี ท่านก็เน้นย้ำเรื่องการทำงานอย่างมีความสุขที่แท้จริง “ต่อไปใครอยากให้ลูกหลานทำงานใน รพ.น่านบ้าง…ยกมือขึ้น” เป็นคำถามที่ดิฉันเชื่อว่าทุกคนเคยได้ยิน นั่นคือท่านกำลังสะท้อนให้พวกเรารัก และภาคภูมิใจใน รพ.น่านของเรา ท่านพยายามบอกพวกเราเสมอว่าทุกคนไม่ว่าจะอยู่ในตำแหน่งไหนในโรงพยาบาล คุณคือคนสำคัญ ลูกน้องทุกคนไม่ได้อยู่นอกสายตาของท่าน ทุกคนคือคนสำคัญของท่านคะ ท่านมาอยู่แค่ 2 ปี แต่ดิฉันเชื่อว่าท่านรัก รพ.น่าน มากกว่าใครหลายๆคนที่อยู่มาเป็นสิบๆปีเสียอีก แค่เวลาเพียงแว๊บเดียวท่านสามารถทำให้คนใน จ.น่าน รู้จักท่านได้ไม่ยาก เพราะท่านเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ขั้นเทพ ให้ด้วยความจริงใจและเปิดเผย เริ่มต้นทักทายด้วยรอยยิ้มสดใส… อย่างนี้ใครๆก็รักค๊า… (ไม่งั้น…คงไม่มีคนเชียร์ให้ลงสมัคร ส.ส. หรอกคะ)
เมื่อ 2 เดือนที่แล้วดิฉันสูญเสียคุณแม่ไปอย่างไม่มีวันกลับ ยอมรับว่ารู้สึกแย่เหมือนกัน (ทั้งๆที่ ทำใจไว้แล้ว) นอกจากไมตรีจิตจากพี่น้องชาว รพ.น่านแล้ว ยังมี note เล็กๆใบหนึ่งที่ทำให้ดิฉันรู้สึกดีขึ้น “ขอแสดงความเสียใจ ในการสูญเสียคุณแม่ครั้งนี้ ผอ.ต้องขอบพระคุณ คุณแม่ที่ได้อบรมเลี้ยงดูลูกสาวให้เป็นพยาบาลที่ดี เป็นกำลังสำคัญในการดูแลคนไข้เด็กโฮงบาลน่าน ขอเป็นกำลังใจให้ทำงานต่อไปให้ดีที่สุด เพื่อให้ดวงวิญญาณของคุณแม่ได้ภาคภูมิใจ สมดังที่ได้เลี้ยงดูเรามา…ด้วยความจริงใจ” ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเทศกาลสงกรานต์ ท่านแทบไม่มีเวลาเลย แต่ท่านก็ยังอุตส่าห์ใช้เวลาอย่างจำกัดนั้นไปกราบศพคุณแม่ของดิฉัน เวลาไม่กี่นาทีท่านสามารถทำให้พี่น้องครอบครัวของดิฉันรู้สึกประทับใจและชื่นชมท่านเป็นอย่างมาก ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น… คำตอบง่ายๆแต่มีความหมายที่สุด เพราะ…ท่านเป็นคนดี…คะ คนดีอยู่ใกล้ใครรัศมีของความดีก็จะแผ่ไปยังผู้ที่ได้อยู่ใกล้ชิด และจะทำให้คนเหล่านั้นรู้สึกดี มีความสุข และอบอุ่นอยู่เสมอ
ในที่ทำงาน ตามบทบาทหน้าที่ ท่านเป็นผู้บังคับบัญชาของดิฉัน และดิฉันก็จะทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาให้ดีที่สุด แต่เมื่ออกจากบทบาทหน้าที่แล้ว ท่านคือพี่ชายทางจิตวิญญาณของดิฉัน…ที่ดิฉันจะยังคงรักท่านตลอดไป…ไม่มีวันลืม
พ.ว.เดือนดี มหายศนันท์
โรงพยาบาลน่าน
