ผมนำบทความนี้มาเผยแพร่เพื่อให้ผู้บริหารทุกคนได้รู้ว่าการที่เราจะเป็นที่รักของผู้ใต้บังคับบัญชานั้นไม่ได้ยาก แต่ต้องให้ความรัก ความจริงใจกับทุกคนก่อนและทำให้ทุกคนเห็นว่าเราปฏิบัติหน้าที่โดยยึดเอาผลประโยชน์ขององค์กรและส่วนรวมเป็นสำคัญ
“ขอบคุณน้องแก้วที่อนุญาตให้เผยแพร่บทความนี้ได้ เพื่อให้เกิดประโยชน์กับทุกองค์กร”
“ขอบคุณที่เป็นคนดี”
ทำไมฉันรัก…ผอ.พิษณุ
“ท่านคือคนหนึ่งในชีวิตที่เจอแล้วรักเลย…ขอบคุณโอกาสที่ทำให้ได้มาพบท่าน ได้เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของท่าน และได้รักท่าน…ท่านจะเป็นคนดีในหัวใจของน้องแก้ว…ตลอดไปไม่มีวันลืมค่ะ”
ดิฉันเคยเขียนข้อความนี้ลงใน fb ด้วยความรู้สึกอยากขอบคุณอะไรสักอย่างที่ทำให้ฉันได้มาพบท่าน ก็เลยทำให้นึกถึงคำๆ นี้คะ “วาสนา” เพราะท่านเป็นคนพูดกับดิฉันเองก่อนที่เราจะจากกันเมื่อ 3 ปีที่แล้ว
ปลายปี 2554 วันที่ 22 -23 ธ.ค. ดิฉันได้มีโอกาสนำผลงานไปเสนอทีประชุม HACC จ. เชียงราย วันแรก อ.อนุวัติ ศุภชูติกุล ท่านบรรยาย แล้วท่านก็โยนคำถามหนึ่งเกี่ยวกับความเสี่ยงทางสูติกรรมมาให้ใครก็ได้ช่วยตอบ สักพักก็มีอาจารย์ท่านหนึ่งเดินมาเพื่อจะตอบ ดิฉันเห็นท่าทางการเดินมาตอบคำถามของท่านในใจก็นึกว่า “โอ๊ะ…นักเลงจังเลย” (ขอมอบเพลง ใจนักเลง ของพงษ์พัฒน์ ให้เลยดีไม๊เนี๊ย…) แต่พอคำตอบหลุดออกมาจากปากท่านเท่านั้น โอ้..น่าทึ่งมาก ใครฟังก็เข้าใจ คำตอบชัดเจนแจ่มแจ้ง สุดยอดเลย อาจารย์ชื่ออะไรนะ อยากรู้จักจังเลย…ทำไงดี
ตอนบ่ายขณะที่ดิฉันนั่งฟังผลงานวิชาการของท่านอื่นอยู่ อยู่ๆก็มีคนๆหนึ่งเข้ามานั่งข้างๆด้วยความที่คิดว่าเป็นเพื่อนจากร.พ.น่านก็ไม่ได้หันไปมองมัวแต่สนใจ สไลด์ผลงานอยู่ แล้วทันใดนั้นคนข้างๆก็ถามขึ้นว่า “ม่วนก่อ” โอ้พระเจ้า!! เจ้าชายในฝันของฉันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วนี่เอง ฉันก็เลยบอกอาจารย์ไปว่า “ม่วนเจ้า งานนำเสนอหลากหลาย และมีประโยชน์ทั้งนั้นเจ้า ” หลังจากนั้นก็มัวแต่เขินอาย เลยไม่รู้ว่าเจ้าชายแว๊บหายไปตั้งแต่เมื่อไร (ความจริง..ไม่ได้เขินอายหรอก แต่สนใจผลงานนำเสนอที่อยู่ตรงหน้าต่างหากละ..จริ๊ง) ขณะนั่งรถที่เดินทางกลับน่าน ก็ได้ทราบจากพี่ๆว่า ท่านเป็นคนเก่ง และทาง ร.พ.เราก็กำลังจะจีบท่านมาเป็น ผ.อ.คนใหม่ของเราอยู่
ผ่านไป 2 เดือน ทาง ส.ร.พ. ส่งจดหมายมาหาดิฉันให้ไปเป็นวิทยากรห้อง SHA ในงาน HA National Forum ครั้งที่ 13 ที่อิมแพ็คอารีน่าเมืองทองธานี ในหัวข้อเรื่อง “คนไข้ครูผู้ยิ่งใหญ่” ดิฉันดีใจมากคะที่ได้มีโอกาสเช่นนี้ แต่ที่ดีใจมากกลับเป็นมากที่สุดเมื่อเห็นรายชื่อวิทยากรร่วมเป็น นพ.พิษณุ ขันติพงษ์ จากร.พ. เชียงรายประชานุเคราะห์…บอกเลยว่าดีใจแบบสุดๆๆๆๆๆๆ…. เราจะได้รู้จัก อาจารย์แล้ว
วันที่ 16 มี.ค.2555 เวลา 08.30 น. ทุกคนพร้อมกันที่เวทีห้อง SHA หลังจากสวัสดีแม่ต้อย ( อ. ดวงสมร บุญผดุง ) แล้วแม่ต้อยก็พาไปหา อ.พิษณุ ไปสวัสดีท่าน ท่านยิ้มให้ใจดีมาก แล้วท่านก็บอกว่า “เต็มที่นะ” ดิฉันรู้ว่านี่คือ กำลังใจจากท่าน ที่ท่านส่งผ่านมาให้ดิฉัน “คะ..อาจารย์” คำตอบสั้นๆแต่จะทำให้ดีที่สุด หลังจากพิธีกรแนะนำตัวแล้ว ดิฉันเป็นคนแรกที่ต้องพูดก่อน…..ทุกอย่างเริ่มต้น “สวัสดีคะ..ผู้เข้าร่วมประชุมทุกท่าน ดิฉัน เดือนดี มหายศนันท์ พยาบาลวิชาชีพ จาก โรงพยาบาลน่าน วันนี้ดิฉันได้รับภารกิจมา 2 อย่างคะ อย่างแรก แม่ต้อยให้มาคุยเรื่อง คนไข้ คือครูผู้ยิ่งใหญ่ เรื่องที่สองได้รับภารกิจจากพี่น้องชาว ร.พ.น่าน ให้มาจีบ อ. พิษณุ ให้ไปเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลน่าน ดิฉันก็ไม่รู้ว่าจะจีบอย่างไร ขอใช้วิธีนี้ก็แล้วกันนะคะ…………….”
(มีไม่กี่คนที่รู้ว่าดิฉันใช้วิธีอะไร….แต่ก็ได้ผลจริงๆ) อยากรู้ใช่ไม๊ล้า…ไม่บอก แล้วอาจารย์ก็บอกว่าให้ดิฉันพูดดังๆถึง ปลัดกระทรวงสาธารณสุข โน่น…..เราคงไม่มีปัญญาแน่ๆก็เลยแอบฝากแม่ต้อยช่วยหนูด้วยก็แล้วกัน..นะคะ ขณะที่นั่งฟังอาจารย์บรรยาย ดิฉันรับรู้ได้เลยว่า ท่านทำงานด้วยหัวใจ เป็นผู้ใหญ่ใจดี ท่านเป็นคนทำอะไรแล้วทำจริง ไม่ใช่นั่งสั่งแต่ทำด้วยนะ ประเภท cut and clear ณ เวลานั้นรับรู้ได้แค่นั้น พอลงจากเวทีโล่งใจมั๊กๆอาจารย์น่ารักมาก เรียกไปถ่ายรูปด้วยกัน เราก็แอบปลื้มขนาดหนัก อาจารย์จะรู้ก่อเน้อ……
วิทยากรHA National Forum ทุกท่านเวลาพักเที่ยงหรือพักอาหารว่าง ต้องมารับประทานอาหารที่ห้องวิทยากรต่างหาก รู้สึกตัวลีบทุกครั้งที่เข้ามาห้องนี้เพราะมีแต่อาจารย์ระดับเทพระดับเซียนทั้งนั้น อาหารก็อร่อย แต่ทำไม มันไม่อร่อยก็ไม่รู้บอกไม่ถูก….แต่วันนี้มันอร่อยม๊วก เพราะขณะที่นั่งกินมุ้ยๆอยู่คนเดียว อาจารย์พิษณุ ก็เข้ามานั่งด้วย ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ อาจารย์เรียกดิฉันว่า “น้องแก้ว” มันทำให้ดิฉันรู้สึกว่าท่านไม่ได้ห่าง หรือไม่คุ้นเคยกับดิฉันเลย อาจารย์เป็นคนกันเองมาก สัมผัสได้ถึงความจริงใจ และความอบอุ่นในคราวเดียวกัน ทำไมอาจารย์ดีกับเราขนาดนี้นี่…
และก่อนที่เราจะจากกันในวันนั้นท่านก็ได้พูดทิ้งทายไว้ว่า “เอาล่ะน้องแก้ว…ถ้ามีวาสนา เราคงได้พบกันอีก”
ดิฉันก็ตอบท่านไปด้วยความมั่นใจว่า “ต้องมีคะ อาจารย์ วาสนาต้องมีแน่นอน” และมันก็มีจริงๆด้วย
29 พ.ย. ปี 2555 วันนี้ทุกคนในโรงพยาบาลน่าน จะได้พบกับท่านผู้อำนวยการโรงพยาบาลคนใหม่ หลายคนตื่นเต้นและดีใจ หนึ่งในนั้นก็คงไม่พ้นดิฉันอีกคนหนึ่งละ… ได้ข่าวว่าอาจารย์จะมาตอนเที่ยง งานที่ตึกเด็กก็เย๊อะเหลือเกินวันนี้ เราคงไม่มีโอกาสได้ไปต้อนรับท่านแน่ๆ แต่ไม่เป็นไรน่า ท่านก็มาแล้วนี่….เดี๋ยวก็คงมีโอกาสได้พบท่าน (ปลอบใจตัวเอง ) ตอนเที่ยงพอทานข้าวเสร็จก็ปาเข้าไป 12.45 น. ขอลงไปดูซะหน่อยเถ๊อะว่าท่านมา หรือยัง พอเดินลงไปหน้าตึกพบว่าเพื่อนร่วมงานก็ยังยืนรอรับท่านกันอยู่ แต่ละคนมีดอกไม้คนละดอก เราก็ไปยืนร่วมกับเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ใกล้บ่ายโมงเข้าไปเต็มทีแล้ว ไม่รอแล้วล่ะ..คงไม่ได้พบท่านแน่ๆแล้ว กำลังจะหันหลังกลับ รถที่มาส่งท่านก็เข้ามาพอดี ดอกไม้ก็ไม่มีจึงแอบไปยืนข้างหลัง บังเอิญคุณหมอ รัชนี เจริญสวัสดิ์ มีดอกไม้ 2 ดอกจึงแบ่งให้ดิฉัน 1 ดอก รู้สึกขอบคุณ คุณหมอติ่งมากเลยคะ ขณะที่ท่านเดินมาถึงตรงหน้าดิฉัน “อาจารย์ จ๋ำหนูได้ก่อเจ้า” (จะถามทำไม..เนี๊ยยยย) “จ๋ำได้กะ กะตั๋วนั้นนะกะไปขอเปิ้นมา” แค่นั้นแหละคะมันทำให้ดิฉันยืนนิ่งต่อไปไม่ได้แล้ว ขอกอดให้สมกับที่ (แอบ)รักท่านมาตั้งนานแล้ว……แต่ตอนนี้ดิฉันไม่ต้องแอบรักท่านอีกแล้วคะ..เพราะท่านคือผู้บังคับบัญชาที่ดิฉันสามารถ บอกรักท่านได้ และก็กอดท่านได้ อย่างเปิดเผยทุกที่ทุกเวลา..555555
หลายท่านคงจำได้ตอนที่ท่านเข้ามาทำงานใน ร.พ.น่านใหม่ๆ มีเรื่องราวมากมาย ล้วนแต่ดังๆออก TV บ่อยๆ แต่ท่านก็พา ร.พ.น่านผ่านพ้นสิ่งเหล่านั้นมาได้อย่างสวยงาม สมกับที่ท่านอาจารย์หมอบุญยงค์ วงศ์รักมิตร กล่าวไว้ขณะที่โรงพยาบาลรับการตรวจเยี่ยมจาก ส.ร.พ.ว่า “ คุณหมอพิษณุ คือของที่ฟ้าส่งมาให้เรา” ท่านคือผู้นำแห่งการเปลี่ยนแปลง จะเห็นได้จากที่ท่านมาพร้อมกับวิสัยทัศน์ใหม่ “ โรงพยาบาลน่าน บริการด้วยหัวใจ มีคุณภาพ ทันสมัย ที่ทุกคนไว้วางใจ ” ท่านเน้นมากเรื่องของการทำงานด้วยหัวใจ เพราะท่านเชื่อว่าถ้าเริ่มต้นด้วยหัวใจอะไรก็ไม่ยาก ที่ผ่านมาการพบปะพี่น้องชาว ร.พ.น่าน 100 % ทั้ง 2 ปี
ท่านก็เน้นย้ำเรื่องการทำงานอย่างมีความสุขที่แท้จริง “ต่อไปใครอยากให้ลูกหลาน ทำงานใน ร.พ.น่านบ้าง…ยกมือขึ้น”
เป็นคำถามที่ดิฉันเชื่อว่าทุกคนเคยได้ยิน นั่นคือท่านกำลังสะท้อนให้พวกเรารัก และภาคภูมิใจใน ร.พ.น่านของเรา ท่านพยายามบอกพวกเราสมอว่าทุกคนไม่ว่าจะอยู่ในตำแหน่งไหนในโรงพยาบาล คุณคือคนสำคัญ ลูกน้องทุกคนไม่ได้อยู่นอกสายตาของท่าน ทุกคนคือคนสำคัญของท่านคะ ท่านมาอยู่แค่ 2 ปี แต่ดิฉันเชื่อว่าท่านรัก ร.พ.น่าน มากกว่าใครหลายๆคนที่อยู่มาเป็นสิบๆปีเสียอีก แค่เวลาเพียงแว๊บเดียวท่านสามารถทำให้คนใน จ. น่าน รู้จักท่านได้ไม่ยาก เพราะท่านเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ขั้นเทพ ให้ด้วยความจริงใจและเปิดเผย เริ่มต้นทักทายด้วยรอยยิ้มสดใส…อย่างนี้ใครๆ ก็รักค๊า…..(ไม่งั้น..คงไม่มีคนเชียร์ให้ลงสมัคร ส.ส. หรอกคะ)
เมื่อ 2 เดือนที่แล้วดิฉันสูญเสียคุณแม่ไปอย่างไม่มีวันกลับ ยอมรับว่ารู้สึกแย่เหมือนกัน (ทั้งๆที่ ทำใจไว้แล้ว) นอกจากไมตรีจิตจากพี่น้องชาว ร.พ.น่านแล้ว ยังมี note เล็กๆใบหนึ่งที่ทำให้ดิฉันรู้สึกดีขึ้น
“ขอแสดงความเสียใจ ในการสูญเสียคุณแม่ครั้งนี้ ผอ.ต้องขอบพระคุณคุณแม่ที่ได้อบรมเลี้ยงดูลูกสาวให้เป็นพยาบาลที่ดี เป็นกำลังสำคัญในการดูแลคนไข้เด็กโฮงบาลน่าน ขอเป็นกำลังใจให้ทำงานต่อไปให้ดีที่สุด เพื่อให้ดวงวิญญาณของคุณแม่ได้ภาคภูมิใจ สมดังที่ได้เลี้ยงดูเรามา…. ด้วยความจริงใจ ”
ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเทศกาลสงกรานต์ ท่านแทบไม่มีเวลาเลย แต่ท่านก็ยังอุตส่าห์ใช้เวลาอย่างจำกัดนั้นไปกราบศพคุณแม่ของดิฉัน เวลาไม่กี่นาทีท่านสามารถทำให้พี่น้องครอบครัวของดิฉันรู้สึกประทับใจและชื่นชมท่านเป็นอย่างมาก ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น..คำตอบง่ายๆแต่มีความหมายที่สุด เพราะ….ท่านเป็นคนดี..คะ คนดีอยู่ใกล้ใคร รัศมีของความดีก็จะแผ่ไปยังผู้ที่ได้อยู่ใกล้ชิด และจะทำให้คนเหล่านั้นรู้สึกดี มีความสุข และอบอุ่นอยู่เสมอ
ในที่ทำงาน ตามบทบาทหน้าที่ ท่านเป็นผู้บังคับบัญชาของดิฉัน และดิฉันก็จะทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาให้ดีที่สุด แต่เมื่ออกจากบทบาทหน้าที่แล้ว ท่านคือพี่ชายทางจิตวิญญาณของดิฉัน…ที่ดิฉันจะยังคงรักท่านตลอดไป…ไม่มีวันลืม
พ.ว.เดือนดี มหายศนันท์
โรงพยาบาลน่าน
